Van Baan naar Geen Baan

Op mijn 15e had ik mijn eerste baan. Een zaterdag baan. Dat was leuk! Meer geld, meer doen! Na de Middelbare school, ben ik op kantoor gaan werken. Tientallen jaren zijn voorbij gegaan, waarin ik altijd heb gewerkt. Verschillende werkgevers, in verband met verhuizingen, maar altijd gewerkt. Ik was gelukkig, verdiende mijn geld, was zelfstandig, draaide mee in de maatschappij en in de economie en droeg bij in het gezin. Mijn gevoel van eigenwaarde was goed en eervol.

Toen, keerde het tij. In mijn late jaren veertig, Bam, geen contract verlenging meer. Dat was Vreemd! Ik kende dit niet, geen werk hebben, geen eigen geld meer verdienen, geen bijdrage meer kunnen doen. Bizar!

Het 1e jaar van de WW, solliciteerde ik als een gek, volgde enkele cursussen en trainingen: ik was hoopvol! 2e jaar van de WW: financiële maatregelen treffen, zuinig aan doen, ook dat zal velen wel bekend voorkomen: geen vakanties, onderhoud aan je woning uitstellen, enz. Dit ging de hele WW tijd zo door. Honderden sollicitaties, belletjes, netwerken, maar geen baan.

Gaandeweg merkte ik dat het geen baan hebben, mij als persoon wat aandoet. Iemand zei toen, dat het voelt alsof je een dierbare hebt verloren, je komt in een soort rouwproces. Dat klopt helemaal! Tot de dag van vandaag, heb ik geen kantoorbaan, maar ik ben aan de slag gegaan als Freelancer en Flexwerker. Mijn gevoel zegt mij, dat dit waarschijnlijk ook de trend zal zijn voor de toekomst, voor mensen van mijn leeftijd (50 plus, wij zouden onder andere Te OUD zijn), maar ook jongeren zullen moeilijk aan een baan kunnen komen. Daar is de veelgehoorde reden van de werkgever, dat de jongere ’geen werk ervaring’ heeft. Het baanverlies stopt maar niet, nog steeds verliezen massa’s mensen hun baan, Jong en Oud!

Een baan hebben is geen zekerheid meer zoals dat ooit was. Misschien heb jij ook je baan verloren en wil je erover praten, ik chat graag met jou erover.