Eer Gerelateerd Geweld

In mijn loopbaan ben ik de afgelopen 16 jaren, vaak geconfronteerd met slachtoffers van Eer Gerelateerd Geweld (EGG).  Nu nog word ik in mijn werk en omgeving hier mee geconfronteerd.

“In Nederland sterven jaarlijks veertien vrouwen en meisjes een gewelddadige dood omdat ze de eer van de familie hebben geschonden. Naast deze doden zijn er per jaar nog eens ruim 450 slachtoffers van EGG die een aanval van de familie overleven. “ (Omroep Brabant, 2011).

Er zijn genoeg voorbeelden. In 2003 werd Zarife doodgeschoten op vakantie, door haar eigen vader, in 2004 werd Gül B. voor de ogen van haar drie kinderen door haar echtgenoot doorzeefd met kogels (De Pers, 13 september 2010). En in 2007 werd Zeynep Boral op klaarlichte dag op het station van Alkmaar doodgeschoten door haar ex-man, voor de ogen van andere treinpassagiers. Omdat ze van hem gescheiden was (Van der Zee, 2007). Afgelopen mei 2011 werd de 25-jarige Turkse vrouw om het leven  gebracht terwijl haar twee jonge kinderen in de woning waren. Zij zijn in ieder geval niet gewond geraakt maar het is niet bekend wat ze mee hebben gekregen van de moord (Omroepbrabant.nl). Dit publieke karakter van de moorden schokt de Nederlandse maatschappij. Deze eermoorden hebben dus een grote invloed op de maatschappij. Vaak is er onbegrip en ongeloof, omdat het binnen familieverband gebeurt. 

Vaak zijn er vrouwen van wie wij niet weten ‘dat of waarom’ zij werden vermoord door hun (ex)partner of een familielid. Ik weet wel dat er genoeg vrouwen en meisjes zijn die voortdurend worden bedreigd, of moeten leven als een gevangene. Sommigen van hen worden lichamelijk -en soms ook seksueel- mishandeld door hun eigen man, vader of broer. Zij worden sterk beperkt in hun ontplooiing- en bewegingsmogelijkheden en moeten er alles aan doen om geen aanstoot te geven en te voorkomen dat de buren over hen roddelen. Gebeurt dit wel, dan meent hun familie dat zij gestraft moeten worden, en dat de vader of de broer de familie-eer moet herstellen. 

In mijn praktijk waar ik momenteel werkzaam ben, begeleid ik regelmatig individuen, echtparen en gezinnen in verband met huiselijk geweld. Een enkele keer is het mij gelukt om het echte probleem op tafel te krijgen. 

Zo, ongeveer drie jaar geleden, kwam een Turkse vrouw die getrouwd was met een Nederlandse man, met ernstige lichamelijke klachten bij ons binnen. De gesprekken liepen regelmatig vast en ik had een raar onderbuikgevoel die ik niet kon verklaren. Ik heb dit gevoel bespreekbaar gemaakt. Door dit te bespreken kreeg ik een ingang. Ik heb mijn zorg voor haar klachten uitgesproken op professionele wijze en gevraagd om haar eerlijkheid en openheid om haar verder te kunnen helpen. Dit werkte inspirerend en succesvol. Toen realiseerde ik me dat deze problematiek een taboe was, die niet zomaar besproken kon worden met een “vreemde”,  die oppervlakkig in gesprek was met deze cliënt. Ik constateerde dat deze doelgroep een persoonlijke en effectievere aanpak nodig heeft en dat werken met een veilige, persoonlijke werkrelatie vanuit bekendheid met deze problematiek, gewenst is. 

Ayse Yazilitas 

Relatie-, Gezinstherapeut